16 de fevereiro de 2009

#20 - O nosso «amigo» Valle...


"POLLITOS BIEN"

Comezaremos invocando a Vale-Inclán.

Mestre: chamámoslle mestre por ser vostede "mestre" da Xuventude imbécil de Galicia. Noso non; que, afortunadamente, sabemos comparar a súa modernidade coa cobardía do débil que tan só pode vivir facendo claudicante concesión ó forte.

Non tería o seu nome acollida nestas liñas se quixésemos tan só chamarlle aquilo. Pero ten que ser ó falar dese fato de cabezas focas, nenos "foulard e de rubí", engaiolados polo innegábel prestixio da prosa e da ridícula mentira dunha epopeia aventureira que vostedes, unha e outra vez, falsifican.

Sabemos que con intermedios himnarios ó Gran Pontífice da Baldeireza en traxe de festa (Este gran don Ramón...) entra a estrago pola fala meseteira, con grande desprestixio dela por certo. Tamén sabemos que adoecen de imbecilidade inxénita ou contaxiada, e que a vostede lle debemos o telos levado para "alá". Isto último é cousa que nunca ben lle agradeceremos.

Agora, o que quereríamos conseguir da súa incensada personalidade sería que se intensificase a campaña castelanizante porque nos arrepían o pensamento de que eles se cresen chamados por estas nosas palabras de mocidade e chegase algún a desertar de la "lengua de Cervantes" para vir a baldeirar na nosa Fala as producións do seu serrín encefálico. Isto estaría moi mal. Mal para o castelán, idioma oficial da cursilería, que, polo mesmo ten dereito a aquelas cousas, e mal para o galego, digno de moita mellor sorte.

E a vós, pobriños mamaleites literarios, desexámosvos cordialmente que calquer día vos publiquen un verso na derradeira folla dunha desas indixentes revistas madrileñas, doada palestra dos vosos esforzos, que é o máximo desideratum voso.

Madrid precísavos para personaxes da súa opereta.


Extraído do manifesto Máis Alá assinado em 1922 por Manoel-Antonio e Álvaro Cebreiro.

4 de fevereiro de 2009

#19 - Maglev




新幹線 ----->









{Schienenzeppelin}


26 de janeiro de 2009

#18 - O Chuck Dukowski Sextet



O velho Chuck. Longe quedam os seus anos como baixista em Black Flag. Entre finais de 1978 e 1983 dando-o todo: ensaios e mais ensaios, concertos, giras,... Entre as suas principais contribuições: My War, What I See, I've Heard It Before ou Spray Paint. Mas não todo foi Black Flag. Aí estava a sua banda Würm ou o «supergrupo» October Faction, sem esquecer-nos do mais importante, SST. Dukowski foi, durante muito tempo, co-proprietário (junto com o seu companheiro em Black Flag, Greg Ginn) do que pode ser considerado como o mais importante selo do underground norteamericano durante a década de 1980. A lista é inesgotável - Black Flag, Minutemen, Meat Puppets, Dinosaur Jr, Sonic Youth, etc. - e compõe uma fermosa postal da América da que todos nós gostamos.

E depois de Black Flag? Pois... SWA, a banda com a que entraria na década de 90. Sem entrarmos em debates, para alguns, entre os quais encontramos a Steve Albini, uma das piores bandas; para outros, uma banda a reivindicar.

Haverá que aguardar até datas mais recentes para saber algo dele. Chuck é agora um homem de família e por isso no seu Chuck Dukowski Sextet toca com a sua esposa - que além de cantar é autora das coloristas e imaginativas ilustrações que acompanham os seus discos - e com um dos seus filhos. Eat My Life é o título do seu primeiro disco saído no 2006, uma colecção de músicas por momentos libérrimas na que o sonho dá passo ao pesadelo e a paz à fúria. O programa também inclui uma nova versão do My War e do Venus in Furs da Velvet Underground. Se não conhecem, ouçam e desfrutem, paga a pena.

Podem ler uma entrevista a C.Dukowski em espanhol aqui e outra em inglês aqui.



















My War


My war you're one of them
You say that you're my friend
But you're one of them

You don't want to see me live
You don't want me to give
'cause you're one of them

My war you're one of them
You say that you're my friend
But you're one of them

I might not know what a friend is
All I know is what you're not
'cause you're one of them

My war you're one of them
You say that you're my friend
But you're one of them

I have a prediction, it lives in my brain
It's with me every day, it drives me insane
I feel it in my heart, that if I has a gun
I feel it in my heart, I'd wanna kill some
I feel it in my heart, the end will come
Come on!!

My war you're one of them
You say that you're my friend
But you're one of them

Tell me that I'm wrong
Try to sing me your ego song
You're one of them

My war you're one of them
You say that you're my friend
But you're one of them

My war.


13 de janeiro de 2009

#17 - Pacific 231



«Sempre sentim uma grande paixão polas locomotoras. Para mim são cousas vivas e encantam-me... O que procurei representar em Pacific 231 não é uma imitação dos ruídos da locomotora, senão a tradução para a música das impressões visuais e a sensação física disto... O seu ponto de partida é uma contemplação objectiva: o respirar tranquilo da máquina em repouso; o esforço no começo; o progressivo aumento da velocidade, passando dum estado estático a outro dinámico de uma máquina de 300 toneladas conduzida na noite a uma velocidade de 120 milhas por hora. Como tema escolhim uma locomotora do tipo Pacific, conhecida como 2-3-1, uma locomotora para comboios pesados de alta velocidade»
Arthur Honegger (1923)

8 de janeiro de 2009

#16 - César Luis Menotti (II Parte)


«Me cuesta muchísimo soportar la cantidad de mentiras evidentes que circulan en el fútbol, que parten de conceptos falsos. No sé hasta dónde vamos a llegar con este fútbol. Se habla de cosas que apenas son interesantes y se confunden conceptos: estrategia con táctica, por ejemplo. La falta de conocimiento que hay para tener un tránsito fluido en la cancha es asombrosa. Sólo algunos proponen otros caminos, y entonces nos topamos con Zidane y, ahora, con Iniesta». (Respondendo a uma pergunta sobre o futebol actual numa entrevista)

«Lo que hay que resolver es si un equipo de fútbol, una obra de teatro, una gran orquesta sinfónica, es un problema de intérpretes, de músicos y directores, o es un problema de ensayo. ¿Qué es el fútbol? ¿Es cuestión de juntar 11 tipos y ponerlos en el campo, aun cuando sean los mejores? ¿Es eso? ¿Una orquesta es el resultado de un director que llama a los mejores intérpretes y les dice mañana tocamos Mozart en el teatro Colón? ¿Es así? Es probable que con grandes jugadores, grandes intérpretes, esa función se salve. Pero si los jugadores y el entrenador tienen verdadera vocación, aun cuando ganen fortunas, necesitan ensayar, necesitan juntarse con los otros para salir a escena el domingo y, cuando se miren, ya sepan todo de memoria. Como sucede con un delantero centro y un media punta, o los dos centrales con los laterales en la defensa y así.... Las verdades del fútbol no las tiene nadie, pero hay mentiras evidentes. Son muy pocos los entrenadores que sostienen una línea de pensamiento y de acción».




«No soy entrenador por autoridad, sino por convencimiento. Cuando genero una idea, la llevo al campo. Hay gente que quiere aprender y otra que no. Los músicos argentinos decían que Piazzolla era un soberbio. Lo que había que hacer es estudiar para poder hablar con él».
César Luis Menotti

«Recuerdo una práctica de la selección en que anduve bien. Era 1977, y Menotti me llamó aparte para hablarme especialmente a mí y decirme que posiblemente me iba a hacer debutar en un amistoso contra Hungría. Cada palabra del "Flaco" era un silencio dentro mío, sepulcral... Porque el Flaco era, ¡era Dios!»
Diego Maradona, debutou na selecção com Menotti.

«Siempre tuvo la frase justa para motivar a sus jugadores. Y siempre fue muy tranquilo. Lo vimos furioso una sola vez: antes del alargue en la final contra Holanda. Nos miró y nos dijo: 'Vean a su alrededor. Somos 80,000 contra once. ¿Lo vamos a perder?'. Fue el shock que necesitaba el equipo. Salimos convencidos y ganamos el título»
.
Daniel Passarella, capitão argentino em 1978

5 de janeiro de 2009

#15 - César Luis Menotti (I Parte)


«Luego que estuve en España me di cuenta de que Menotti era un hombre de izquierda. En todo caso, en todos los problemas acerca del fútbol ponía en claro su pensar progresista, sin pelos en la lengua. Él comenzó a hacerse conocer como de izquierda cuando la dictadura entró en problemas. En esa situación Menotti comenzó a hablar y a exigir el regreso de los intelectuales exiliados así como declaró que la dictadura había perseguido a la cultura. Pero, claro, en tiempos de los militares, Menotti –en su calidad de entrenador de la Selección nacional– se encontraba en una situación esquizofrénica, a la cual no se puede describir en forma abstracta. Por ejemplo: con el tiempo, leímos el sufrimiento de los torturados que en la cárcel oían los gritos de júbilo de los hinchas cuando fuimos campeones del mundo. Esto es algo terrible. En defensa de Menotti debo decir que yo oí las palabras que él dirigió a los jugadores antes de la final. Él dijo: "Nosotros somos el pueblo, pertenecemos a las clases perjudicadas, nosotros somos las víctimas y nosotros representamos lo único legítimo en este país: el fútbol. Nosotros no jugamos para las tribunas oficiales llenas de militares sino que jugamos para la gente. Nosotros no defendemos la dictadura sino la Libertad"».
Jorge Valdano.

«El fútbol es un juego que debe encontrar su origen. Es una fiesta alegre en la cual los seres humanos deben participar porque expresa sus sentimientos y les entrega alegría de vivir. Si no, ese deporte se convierte en otro consumo más sin importancia, propulsado por negociantes».

«Una casta de funcionarios mediocres opina que el fútbol debe ser apolítico. Eso es una completa idiotez. En cada sociedad hay algo que mejorar y los jugadores deben aprovechar su popularidad justo para mejorar esa sociedad».

«Hay un fútbol de derecha y otro de izquierda: El fútbol de derecha nos quiere sugerir: la vida es lucha, exige sacrificios, debemos volvernos de acero y ganar con todos los métodos. El entrenador les dice a los jugadores que para no disgustarse con el presidente del club se abstiene de decir sus ideas políticas. Obedecer y funcionar, eso es lo que quieren los del poder con respecto a los jugadores. Así van creando cada vez más tarados, los idiotas útiles que acompañan al sistema».

«Se puede idiotizar a la gente y producir mierda permanentemente, como Julio Iglesias, o se puede llevar a cabo una escenificación de Shakespeare como esa obra de arte que hizo Laurence Olivier».

«Se puede dejar de correr, o dejar de entrar en juego durante largos minutos; lo único que no se puede dejar de hacer es de pensar».

«El gol debe ser un pase a la red».

César Luis Menotti

2 de janeiro de 2009

#14 - Локомотив



Automotor ---->