22 de dezembro de 2008

#13 - «Do que non se pode falar...»

Sem que sirva de precedente...


19 de dezembro de 2008

#12 - In Memoriam


Nesta ocasião dedicamos este pequeno espaço na rede para homenagear a memória de Aléxandros Grigorópulos (Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος), o jovem grego assassinado pola polícia o passado 6 de Dezembro em Atenas.

Desde aqui queremos dedicar esta canção de Míkis Theodorákis a Aléxandros e à sua família, assim como a todas aquelas pessoas que nestes dias saíram à rua para protestarem contra este vil assassinato. Também queremos estender a homenagem à memória todas aquelas pessoas que ao longo da história foram mortos pola polícia sob a única acusação de defenderem os ideais da liberdade e da justiça social.







SOTIRIS PETROULAS

Lambrakis convocou-te,
a liberdade chamou-te,
os gritos animando são testemunhas:
os seus olhos azuis brilhando de felicidade.

Leão e noite,
montanha e céu claro,
os gritos animando são testemunhas:
os seus olhos azuis brilhando de felicidade.

Sotiris Petroulias,
conduze o nosso povo,
conduze-nos adiante,
os gritos animando são testemunhas:
os seus olhos azuis brilhando de felicidade.


(Sobre a canção: Míkis Theodorákis (Μίκης Θεοδωράκης) compuxo esta canção em Julho de 1965 logo do assassinato por parte da polícia do jovem Sotiris Petroulas, membro das Juventudes Lambrákis. Este movemento juvenil fora fundado polo próprio Theodorákis em 1963 após a morte do seu amigo e líder político Gregóris Lambrákis (Γρηγόρης Λαμπράκης) quem fora abatido por membros da extrema direita com a cumplicidade da polícia. Sobre estes feitos Theodorákis escrevera: « C’est une loi que le sang des victimes noie leurs assassins. La maffia, derrière ce syndicat du crime, qui boit le sang de notre peuple, a commis une funeste erreur. En désignant Lambrakis comme victime elle a elle-même choisi son juge et son vengeur. Un seul Lambrakis est plus que suffisant pour les envoyer tous dans la tombe. En perdant Lambrakis, des milliers de Lambrakidès ont été gagnés, des milliers de soleils qui le réchaufferont et éclaireront sa mémoire. »)

7 de dezembro de 2008

#11 - The Watts Prophets - What Is A Man








FREEDOM FLAME

I looked at the moon so full and so bright
and then at the fireplace with its flickering light
and realized why this world will never be right,
then I...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

Inside these four walls I am a King.
But beyond that door, it doesn't mean a thing.
I pay all my dues. Still, I have only a partial membership
in world happenings. And my blood runs freely in Viet Nam
So I...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

Why do you insist on keeping us caged?
You know all that does is intensify rage.
The word now is «SEIZE THE TIME» and
«ALL POWER TO THE PEOPLE»
Then I...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

Putting us in a cage was a mistake.
All that did was intensify hate.
And now shackled to our cages you expect us to wait
while you fool around on the Moon?
And from there look for another place to conquer.
While I...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

America you argue is just doing fine.
These racial things..however..do take time.
Well I'm tired of waiting and not getting mine,
Except..however..In Viet Nam.
Where every dead black man is a credit to his race.
As long as he remembers his place.
So I...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

Quick to put pencil to paper can't wait.
Must write, must explain, before it's too late.
The flames are at their peak can't wait.
Too many broken promises... Too many black babys asking why,
Too many restless armies in the Ghetto.
So I'll just...
THREW ANOTHER LOG IN THE FIRE

-----Richard A. Dedeux-----

4 de dezembro de 2008

#10 - Urbano Lugrís (II Parte)



Porém, Ulises Fingal era um poeta. Um poeta da descoberta, como Manuel Antonio o fora. Desde as suas longínquas praias divisara os mares adentros, os naufrágios e as travessias, os fundos marinhos onde repousam Templos asulagados tempo atrás.

E com o seu morse telegrafado no céu, narrou as lendas, dirigindo as goletas nas suas rotas polos océanos até ilhas ignotas e afastadas. O combate contra as bestas marinhas, as campás a dictar o rumo, as sereias, as colisões e afundimentos...

E ainda, contam que uma manhá, na praia onde ficara com os restos do velame da sua embarcação, Lugrís deixara escrito numa botelha esta nota:




Mensaje a Manuel Antonio

Rodando por celestes reversas geografías,
inventando en tu sueño dársenas puras, playas
de desmedidas, lentas arenas silenciosas
y vírgenes del aire con sus dedos de músico:
ausentes de las alas, nostálgico de bosques
y de lunas domésticas con grillos y maíces,
de soles como panes calientes o doncellas,
y aquel decir de pájaros en la hora de or
cuando tu corazón se embarca cantando
en las verdes goletas del continente séptimo,
como un adolescente piloto enamorado.
Pipa de espuma y ojos de antiguas mocedades
como un vino inicial lleno de fuerza y cánticos,
como una copa con estrellas destruidas,
y las preciosas lágrimas que destilan los senos
de las sirenas cuando solloza el plenilunio...
Oh poeta mayor del Cabildo de Nuestra Señora

de los Mares. Oh Trovador marino,
tu voz de caracola florece entre las algas
como un coral de sangre y llamas palpitando;
así en la tierra ausente la amapola en los trigos.
Por los largos jardines del mar pasas cantando,
tañendo tu acordeón de anfibias voces por las serenas
alamedas sin pájaros y con medusas pálidas,
con peces con estrellas fugaces o luceros;
la orquídea del pulpo, el colibrí hipocampo,
las grandes tuberosas rosas de los moluscos
donde los graves coros del mar se quintaesencian
para más tarde, sobre las playas solas,
repetir con el viento, en sus espiras puras,
del mar los gregorianos oficios funerales...
Gran Señor de los Pazos del Mar, sube a tu torre
de ámbar, y deja que tus ojos gocen
de tu azul heredad, de las violetas
fragas y los alcores de muertes coronados,
de desguazadas formas marineras. Todo
esto ya es tuyo para siempre. Mira
en la intocada fronda ruiseñores de escama,

mirlos de sal, palomas de nácar encendido,
y en el cristal nocturno el pez-luna fingiendo
para tu soledad una sonata inédita,
«apassionata» y triste como tus fantasías.
Mira sobre las aguas graves de los estanques
sin riberas pasar la negra góndola del cisne
real, que desde un norte con hielos y nelumbos
desciende, para verte, hasta tus bosques hondos;
y allí grazna sin voz sus misteriosas sagas.
Todo esto es tuyo, oh dulce compañero de Is,
y el ron de los Sargazos, el licor de los muertos,
madura para ti en los majuelos náufragos,
en los largos otoños del desterrado mar.
Con tu pipa de espuma cargada de fisálias
vigilias la vendimia, y un rumor de albarinos
triza tu corazón con terrestres saudades;
sólo por un instante, y es grande la tristeza.
Tu corazón entonces por un instante aflora,
-es la noche y la luna en el mar de Galicia-,
y un halago de mieses trae el terral y pinos;
y el pescador callado contempla con asombro
aquella roja estrella palpitando en las aguas,
auqel rubí al garete sobre el verde profundo
del mar. Y una infinita paz le florece el alma,
en tanto huyen los peces de la olvidada red.

Urbano Lugrís (De «Atlántida», nº 11 e 12, Crunha, 1955)